مادر و فرزند-مازندرانی

مادر و فرزند-شهید جلال رییسی'

 

'شهید جلال رییسی' كه در سال 1364 در منطقه تنگ ابوغریب به درجه رفیع شهادت نایل آمد، پس از 26 سال دوباره به آغوش مادر باز گشت.

مادر این شهید كه اكنون 80 سال سن دارد و از دوری فرزند قامت نحیفش خمیده، چند روزی است كه آغوش گرم مادرانه خود را پذیرای پیكر بی جان فرزندش 'جلال' كرده است.

مادر شهید رییسی پس از 26 سال فراق فرزند، این روزها با دردانه خود به خلوت نشسته و با صدایی آهسته و شكسته، لالایی بغض آلودی را در وجود دلبندش نجوا می كند.

'هی بخواب جانم، بخواب رودكم' اینها نجواهای مادری است كه سال ها در حنجره بغض آلودش نهفته بود.

روزی كه مادر، فرزندش را در آغوش گرم خود فشرده، احساس غریبی نداشت. اما سخت می نالید و اشك می ریخت. آخر بعد از این همه سال بار دیگر پسر نیامده، مادر را با دنیایی پر از حسرت تنها می گذارد و به آغوش خاك باز می گردد.

آری اینجا بود كه اشك همه درآمد و هق هق بستگان و میهمانان این ضیافت مادر و فرزند، در ناله های مادری رنجور گم شد.

كمی آن طرفتر یك نفر زانوی غم را بر كشید. آری او نیز یادگاری از دوران خاطرات قمقمه و كوله پشتی بود كه با خود زیر لب چنین نجوا می كرد:

باز دیشب دل هوای یار كرد/ آرزوی حجله سومار كرد/ خواب دیدم سجده را بر مهردشت/ فتح فاو و ساقی والفجر هشت/ باز محورهای بوكان زنده شد/ برف و سرمای مریوان زنده شد/ از دوكوهه تا بلندای سهیل/ برنمی خیزد مناجات كمیل/ یاد كرخه رفت و رنج ماند/ قلب من در كربلای پنج ماند/ كاش تا اوج سحر پر می زدم/ بار دیگر سر به سنگر می زدم/

این دل نوشته ها لحظه های ماندگاری است كه خبرنگار ایرنا در آخرین روز وداع مادری با پیكر پاك فرزند شهیدش و از تبار روزهای عشق و ایثار به تصویر كشیده بود.

بابای بی سر

اسمش بابازادگان بود. صداش ميزدن «بابا»؛ ديگر حوصله «زادگانش » رو نداشتن. گاهي هم سر به سرش ميذاشتن

صدا ميزدن «بابا...» وقتي بر ميگشت سينه ميزدند و ميگفتن: «قربان نعش بي سرت.»
مي‌خنديد و سر تكان مي‌داد .
با بي سيم چي دوتايي آمده بودن بيرون، پتوها رو تكان بدن.
دور و برشان خاك بلند شد و همه چيز به هم ریخت.
وقتي خاك نشست، ديديم موج پرتشان كرده توي سنگر، رفتم توي سنگر.
هر دو شهيد شده بودن.
سر بي سيم چي روي شانه بابا بود مثل وقتي كه يكي سرش را روي شانه ديگري ميذاره و مي‌خوابه
بابا هم سر نداشت.
«بابا قربان نعش بي سرت»

از مهدی چه خبر؟؟؟؟

از مهدی چه خبر؟؟؟؟

دختر شهید ...

دختر شهید ...

خیلی برایش سخت بود که باور کند. فکر می کرد دارد خواب می بیند؛ یک خواب تلخ. اما حقیقت داشت.

چقدر منتظر بازگشت پدرش مانده بود. شبها تا دیر وقت منتظر می ماند. گفته بودند از پدرش خبری ندارند.

چقدر با خودش فکر کرده بود که او برمی گردد، دوباره با هم بازی می کنند، می تواند انشایش را برای او

بخواند، می تواند بغلش کند، می تواند به هم کلاسی هایش بگوید با پدرم آمدم مدرسه، مثل بیشتر بچه ها

 که می گفتند، تازه وقتی مادر شبها گریه می کند و نماز می خواند، او می تواند آرامش کند. اما همه اینها

 رویاهایی بود که هیچ وقت محقق نشد...

دهه آخر صفر بود و مراسم مظلومانه تشییع پیکر پاک یک شهید که تازه پیدا شده بود...

صدای شیون و ناله بلند بود. هر کسی حرفی می زد.

یکی می گفت: خدا بیامرز جانش را برای اسلام فدا کرد.

یکی می گفت: خدا کند شهدا شفاعت ما روسیاهان را بکنند.

یکی دیگر می گفت: زن و بچه اش را گذاشت و رفت، خانواده اش تنها شدند. دخترش، دختر کوچکش، نمی دانم

 چرا هر وقت به دختر حاجی فکر می کنم به یاد حضرت رقیه می افتم...

دخترک در میان جمعیت بود. او را از مادرش جدا کرده بودند تا گریه های مادر را نبیند، ولی او می دید، می فهمید

 و مواظب بود.

نمی گذاشتند به تابوت شهید نزدیک شود، مادرش کمی آن طرف تر بود. او هم آرام و قرار نداشت، گریه می کرد،

 ناله می کرد و بلندبلند باهمسرش حرف می زد.

نگاه معصوم دخترک جمعیت را برانداز می کرد، صورت کوچکش انگار مضطرب بود، با خودش می گفت چرا نیامدید؟

 مگر شما نگفتید من هم می آیم؟ مگر شما نگفتید پدرت که آمد من دوباره پیشت می آیم؟ پدرم که زنده نیست؟

خاله می گوید پدرت پیش خداست.

مادرش که سرکار می رفت، او در خانه تنها بود، آخرین بار به یاد پدرش خیلی بی تابی کرده بود. آنجا بود که

کسی را که منتظرش بود دیده بود. خانمی که انگار خودشان هم مریض بودند، وقتی می خواستند راه بروند

 یک دستشان را به دیوار می گرفتند. همان خانم مهربان او را آرام کرده بودند و گفته بودند: پدرت به زودی

می آید، گریه نکن دخترم، آرام باش، پدرت می آید و دوباره تو را بغل می کند. خانم او را نوازش کرده بودند،

 اشکهایش را پاک کرده بودند و رفته بودند...

می خواست دوباره ایشان را ببیند و بگوید، پدرم که نمی تواند مرا بغل کند، شما به من قول دادید...

سینه اش را صاف کرد، چشمانش را خشک کرد، گفت می خواهم با پدرم حرف بزنم، برای آخرین بار...

از میان جمعیت او را به تابوت پدر رساندند، تابوت را نمی شد باز کرد، صورتش را روی تابوت پدر گذاشت که در

 میان پرچم ایران پیچیده بودند. چشمانش به سمت جلو تابوت بود. احساس آرامش می کرد، بوی خوشی به

مشامش می رسید، انگار بهترین لحظه زندگی اش بود. بالاخره به پدرش رسیده بود. چند دقیقه ای گذشت.

انگار حرفهای دخترک تمام شده بود، دیگر چیزی نمی گفت!

خواستند او را از تابوت پدر جدا کنند.

بدن نحیفش روی زمین افتاد و دیگر هیچ وقت بلند نشد!

موضوع انشاء : میخواهید در آینده چکاره شوید ؟

موضوع انشاء : میخواهید در آینده چکاره شوید ؟

به نام خدا

من می خواهم در آینده شهید بشوم. برای اینکه ...»

معلم که خنده اش گرفته بود، پرید وسط حرف او و گفت

«ببین مهدی جان، موضوع انشاء این بود که در آینده می خواهید چه کاره بشوید.

باید در مورد شغل توضیح بدهی. مثلا پدر خودت چه کاره است؟»

-   آقا اجازه، شهید شده ...

حرم حضرت معصومه(س)

وقتی امام رضا بخواد!!!--خاطره ای از زندگی شهید حمید محمودی

وقتی امام رضا بخواد!!!

یه نوجوان 16 ساله بود از محله های پایین شهر تهران

به ادامه مطالب بروید........

ادامه نوشته

شهید احمد زارعی اعجوبه ائی بود برای لشکر 25 کربلا

شهید احمد زارعی اعجوبه ائی بود برای لشکر 25 کربلا شهدا با جانفشانی خویش هدفی چون ظلم ستیزی، ارتقاء روحیه ولایت مداری و ایثار و فداکاری را برای تاریخ تعریف و تاریخ را با خود هدایت می‌کنند. هدایت تاریخ از جانفشانی شهدا، آماده سازی جهان برای مبارزه علیه امریکا و اسرائیل و دست نشانده های شان در منطقه است که امروز شاهد همان موج بیداری اسلامی هستیم. «شهید احمد زارعی»، فرزند ابراهیم و شهربانو در پانزدهم اردیبهشت سال 45 در شهرستان کلاله از توابع گلستان متولد شد، قبل از دبستان به لحاظ ذهن کنجکاو و پرسشگری که داشت

به ادامه مطالب بروید......

ادامه نوشته

شهيد "طوسي" مالك اشتر لشكر 25 كربلا

شهيد "طوسي" مالك اشتر لشكر 25 كربلا

سالها از عروج عارفانه شهيد "محمدحسن طوسي" مي گذرد ولي ياد و نام ستاره شمالي دفاع مقدس همچنان بر دل يادگاران جنگ و دلسوزان انقلاب در مازندرن و كشور باقي است...

به گزارش خبرگزاري فارس از ساري، شهيد "محمدحسن طوسي" سال 1337 در خانواده اي مذهبي ، متدين در روستاي طوسكلا از توابع شهرستان نكا ديده به جهان گشود، از همان آغاز پدر و مادر با ايمانش در تعليم و تربيت اسلامي وي سعي فراوان نمودند تا در آينده خدمتگزاري صادق و وفادار به اسلام و مسلمين تحويل جامعه دهند.

به ادامه مطالب بروید.........

ادامه نوشته

فرمانده بی سرِ لشکر 25-سرداربی سرشهیدذبیح الله عالی

سرداربی سرشهیدذبیح الله عالی سمت راست

به ادمه مطالب بروید.......

ادامه نوشته

شهید احمد نیکجو-شهید خوش سیمای لشکر 25کربلا

به ادامه مطالب بروید...........

ادامه نوشته

عید92و ماه فاطمیه

بر سفره هفت سین ندارم میلی

تابرسر سفره غم فاطمه ام

سوگند به آیه های قرآن مجید

سوگند به اشک چشمان زهرای شهید

مادر غم فاطمه سیه میپوشیم

پدر شهید شیدانی در مقابل فرزندش

جواب این پدر ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
شما خودتان بگویید..........

فرازی از وصیتنامه شهید محمد فتحعلی زاده

سر قبری و سنگ قبر برایم نسازید و قبری بسیار ساده و گلی

با یک تکه حلبی کوچک و نباتی بگذارید تا یادتان همیشه باشد که ;

هنوز در حلبی آبادها و روستاهای دور افتاده مان،

مادران و خواهران و برادران و پدران مان ، حسرت غذای روزانه را می کشند


فرازی از وصیتنامه شهید محمد فتحعلی زاده

روی قبرم ، مثل برادر فتحعلی زاده ، گِلی باشد،

زیرا در شهرمان کسانی هستند که نان روزمره خود را نمی توانند پیدا کنند

و در زیر سقفهای گِلی زندگی می کنند...


فرازی از وصیتنامه شهید عادل عظیم خانی

پدر شهید سیدمجتبی علمدار در جوار پیکرهای پنج شهیدگمنام قائمشهر عنوان کرد:

پدر شهید سیدمجتبی علمدار در جوار پیکرهای پنج شهیدگمنام قائمشهر عنوان کرد:

دیگه به این شهدا نگید شهید گمنام! اینها خوش نام ترین بنده های خدایند! اینها برادرهای ما هستن؛ اینها حماسه آفریدند که امروز شماها آرامش داشته باشید. شما باید ادامه دهنده راه شهدا باشید. شما الان باید با این شهدا عهد و پیمان ببندید.

عید نوروز +عکس

شبها وقتی منورها دل آسمان را می شکست فکر می کردند که بر آنها در ساعات و روزها و ماههای گذشته چه گذشته است . حساب اعمالشان را می کردند قبل ار اینکه آن ناظر شاهد بر اعمالشان رسیدگی کند . شبهای عید بهترین زمان برای محاسبه بود . مثل من و تو می نشستند پای سفره هفت سینی که سیب و سماق و سکه ای هم در کار نبود و برایشان اهمیتی نداشت . مهم سفره دلشان بود که ستاره هایش را وقتی یا محول الحول و الاحوال می خواندند ، می تکاندند ... نوروز در جبهه همیشه در میان گلوله ها با گل و بوسه توام می شد . دو رکعت نماز روی آن سجاده پاک می خواندند و آن قدر هم رزمان با هم رفیق بودند که یک دستمال سفید پیدا شود ، برای پاک کردن آن بلورهای محرمانه ! حالا نیستند و سفره های هفت سین ما پر از سرکه های فراموشی شده ... نوروز و ایام عید که می شد در شرایط عادی جبهه و جنگ تا 5 روز از صبحگاه خبری نبود . عیدی بچه ها ، سکه های یک تا پنجاه ریالی و اسکناسهای صد تا هزار ریالی متبرک ، دست حضرت امام (ره) بود . پنجمین پولهایی که به یادگار نوشته شده بود از سوی بچه ها یا فرماندهان ! و غذاهای این ایام بهترین غذاها بود و پذیرایی با میوه و شیرینی همه جا دایر . در کنار همه این نعمتها مراسم جشن و سرور بود ، تئاترها و نمایشنامه های نشاط آور که به وسیله خود بچه ها تهیه و اجرا می شد و نمایش فیلم های سینمایی که زحمت تدارک آنها را بچه های واحد تبلیغات می کشیدند . پیشاپیش عید همه دوستان عزیز مبارك

 

 

پیشاپیش عید همه دوستان عزیز مبارك

 

گنــاه از نان شبـــــــ هم واجب تـــــر است این روزها

در عجبــــم از مردمانی که

از نــداری می نـالند اما

در کنار خانه های محــــقرشان بساطِـ گنــاه پهـــن استــــ…

این روزها گنــاه از نان شبـــ هم واجب تــر است….

عید نوروز در جبهه +عکس

عید نوروز در جبهه +عکس

مردانی، مرد با لباس‌‌های خاکی دور سفره عید نشسته‌اند، دست‌هایشان را رو به آسمان گرفته‌اند، به پیام نوروزی مولایشان گوش می‌دهند، می‌روند تا دوباره بایستند و معلوم نیست نوروز دیگر بر سفره آسمانی می‌نشینند یا زمینی.

لحظه تحویل سال ۱۳۶۳ بعد از عملیات خیبر منطقه جفیر

شهیدان زنده اند

شهیدان زنده اند

در عجبم از بعضی ها که چه راحت، شخصی ترین تصاویر از خودشان که هر کسی حق دیدن آنها را ندارد،
برای دیدن عموم در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی قرار می دهند...

مهم اینست اقا تنها نماند

 

بعضی می پندارند ما با انتخاب ولایت چشم خود را بر حقیقت بسته ایم آنان می پندارند ما مطلق گراییم. آنان می پندارند ما بی منطق ایم.
آنان می پندارند ما دروغ گوییم . آنان می پندارند ما زور گوییم .آنان می پندارند ما ارمانی و شعاری هستیم . آنان می پندارند ما پوچیم . آنان می پندارند ما بی دینیم .آنان می پندارندما گمراهیم . آنان می پندارند ما عقب ماندهایم آنان می پندارند ... دگر مهم نیست آنان چه می پندارند مهم اینست آقا تنها نماند.

امام زمان(عج)

منی که مایه ننگم به حد رسوایی

چگونه از تو خواهم به دیدنم آیی

چو خویش یار تو دیدم به نیک فهمیدم

عزیز فاطمه،مهـــــدی(عج) چقدر تنهایی 

امام زمان(عج)

وای بر طفل رباب و اضطراب

                             خیمه خیمه جستوی جرعه آب

                                                             آب نَبوَد تا که سیرابش کند

                                                                                     جرعه ای نوشاند و خوابش کند

کربلا و یک بیابان اشک و آه

                             شیرخواره در میان قتلگاه

                                                         نام تو آمد در آنجا بر زبان

                                                                            کی می آیی حضرت صاحب زمان...؟

امام زمان(عج)

کی می آیی عقده از دل وا کنم

                             روضه خوانی پیش تو آقا کنم

                                                             کی می آیی کربلا را تاب نیست

                                                                                           در میان خیمه دیگر آب نیست

          

امام زمان(عج)

عمر تو تاریخ ساز عالم است 

                             مبداء آن از رسول خاتم است 

                                                             ترسم آخر من نبینم روی تو 

                                                                                           صورت زهرائی و دلجوی تو

         

وصیتنامه هایی که دل را آتش می زنند

شهید علی رضا محمودی پارسا

 ولادت : ۲۳/۴/۱۳۴۸

شهادت : ۲۹/۱۱/۱۳۶۱

وقتی راجع به شهدای نوجوان حرف زده میشه اول از همه یاد شهید فهمیده یا بهنام محمدی تو ذهنمون میاد ولی واقعیت اینه که تو جنگمون صدها بهنام محمدی ها و شهید فهمیده ها داشتیم که متاسفانه یا اصلا چیزی راجع به اونا گفته نشده یا خیلی کم بهشون پرداخته شده. به لطف خدا و مدد خود شهدا قراره ایشالله تو این پست از یکی دیگه از اون بزرگمردهای کوچیک یادی بشه…

به ادامه مطالب بروید.........

ادامه نوشته

نام کوچه های قلب هایمان

نام کوچه های قلبمان

این جمله رو باید قاب کرد و یا نه بر قلبمون حک کنیم بهتر است تا فراموش نکنیم

کوچه هایمان را به نامشان کردیم که هر گاه به منزلمان رسیدیم بدانیم از خون کدام شهید به آرامش به خانه رسیدیم….!!!

 ما را بیابید!  

پلاک زخمی تان را بر گردن گم‏شدگان رمل‏ های داغ گناه بیندازید؛

شاید پیدا شویم!

شاید بوی خون به ناحق ریخته شما، ما را به سوی حق بکشاند؛

شاید فکه،

نامی شود که رازهای مگو را به ما بیاموزد.

ما را صدا کنید؛ 

با گلوی زخمی و لب‏های خشکیده‏ تان! 

ما را به شلمچه بخوانید تا بیاموزیم عشق را،

 

آری سفره ای فقط جهت شرمندگی ما......

آری سفره ای فقط جهت شرمندگی ما......

شهدا شرمنده ایم .............